W nocy z 18 na 19 sierpnia oddziały polskie uderzają z zajętej dzień wcześniej Sadyby na Wilanów i Wolicę. Powstańcy chcą pomóc przebijającym się z Lasów Chojnowskich i Kabackich oddziałom ppłk. Mieczysława Sokołowskiego „Grzymały”. W wyniku starć z Niemcami, ostatecznie na Sadybę przebija się około 370 dobrze uzbrojonych ludzi, reszta wycofuje się do lasów. Kolejnej nocy, na Sadybę dociera jeszcze kilka plutonów z Lasu Kabackiego.
19 sierpnia niemieckie oddziału atakują Bonifraterską, Ogród Krasińskich, pl. Krasińskich, Tłomackie i Bielańską. Powstańcy odpierają też natarcia na ruiny katedry i na pobliskiej ul. Brzozowej.
W związku z brakiem wody, w mieście panują pożary, płonie wiele budynków, w tym szpitale. Ludność cywilna, ale też wielu Powstańców, przenoszą się do piwnic.
Równocześnie z atakiem na Stare Miasto, oddziały gen. Rohra nacierają na południową część Śródmieścia. Ataki hitlerowców koncentrują się szczególnie na terenie warszawskiej Politechniki i jej gmachu głównym. Po zaciętych walkach, Powstańcy opuszczają zrujnowany, płonący gmach główny i obsadzają parzystą stronę ul. Noakowskiego, gdzie już do końca Powstania przebiega linia frontu.
W nocy z 19 na 20 sierpnia, z Puszczy Kampinoskiej wyrusza na odsiecz oddziałom walczącym na Żoliborzu grupa Powstańców – ok. 550 żołnierzy. Grupa pod dowództwem mjr Alfons Kotowski „Okonia”, zostaje jednak ostrzelana i rozbita. Część żołnierzy wraca do Puszczy, a część dociera na Żoliborz i dołącza do oddziału por. Witolda Pełczyńskiego „Witolda”. Dowództwo oddziałów żoliborskich stara się odzyskać łączność ze Starym Miastem i pomóc walczącym tam Powstańcom.
Tekst powstał na podstawie materiałów Muzeum Powstania Warszawskiego